اینترنت اشیاء (IoT) به عنوان انقلاب صنعتی بعدی نامیده میشه و میتونه از لحاظ اقتصادی و حتی به منظور جلوگیری از اتلاف وقت، کمک حال مردم باشه، و یقینا روش تعامل تمام کسب و کارها، دولتها و مصرف کنندگان رو با دنیای فیزیکی، تغییر میده.

کِوین اَشتون، یکی از بنیان گذاران مرکز شناسایی خودکار در دانشگاه MIT ایالات متحده، نخستین کسی که عبارت “اینترنت اشیاء“ رو در جلسه ای در شرکت پروکتر و گمبل در سال ۱۹۹۹ بکار برد. اشتون، به منظور آگاه کردن مدیران ارشد از سامانه بازشناسی با امواج رادیویی، ارائه خود را ” اینترنت اشیاء “نامید. بعد از آن، مرکز MIT Auto-ID چشم انداز اینترنت اشیاء خود را در سال ۲۰۰۱ ارائه کرد و اتحادیه بین المللی مخابرات در طی یک گزارش، این فناوری را در سال ۲۰۰۵ به صورت رسمی معرفی نمود.

اما ایده دستگاه های متصل از دهه ۱۹۷۰، تحت عناوین” اینترنت جاسازی شده ” و یا همان Embedded Internet و رایانش فراگیر (Pervasive Computing) مطرح بود.

از سوی دیگر، نیل گِرشِنفِلد، استاد دانشگاه MIT، در همین سال، کتابی با عنوان «وقتی اشیاء شروع به اندیشیدن می کنند» منتشر کرد. گرشنفلد هر چند در کتاب خود، عبارت دقیق “اینترنت اشیاء” را بکار نبرد؛ اما تصویری روشن از مسیر آینده IoT ارائه کرد.

نخستین شئ یا وسیله اینترنتی، یک دستگاه نوشابه ساز در دانشگاه کارنگی ملون ایالات متحده در اوایل دهه ۱۹۸۰ بود. در آن زمان، برنامه نویسان با استفاده از وب، می تونستند وضعیت دستگاه را از دور بررسی کنن و عملکرد آن را زیر نظر بگیرن. با این حال باید گفت، مفهوم ” اکوسیستم IoT “ تا اواسط سال ۲۰۱۰، تحقق نیافت. در این سال بود که دولت چین اعلام کرد اینترنت اشیاء را در اولویت استراتژیک برنامه پنج ساله خود قرار می ده و به مفهوم اکوسیستم اینترنت اشیاء صورت عینی و واقعی می بخشه.